Christian Van Parys

Tussen deze werelden (vernistegels, kachelkeramiek, architecturale keramiek…) is er een voortdurende samenspraak. Keramiek kende immers, en kent nog steeds, duizend en één toepassingen. Sommige voorwerpen hebben een esthetische zingeving, anderen hebben een zuiver functionele waarde. Nog anderen  hebben tegelijk een kunstwaarde maar zijn toch  een gebruiksvoorwerp. Dit geld zeker voor de tegelkachel, een voorwerp met  een oude traditie, en die we vaak tegen komen in Baltische en Scandinavische staten…..

Sinds jaar en dag zijn deze kachels een verwarmingsmiddel dat zowel vernuftig als ecologisch is : zij werken op hout, en dank zij de eigenschap van de faience en de vuurvaste stenen die in de kachel zitten, wordt de warmte lang opgehouden en afgegeven. Anderzijds werden deze kachels vaak versierd met verschillende motieven en ornamenten. In het centrum van de woning geplaatst, in de belangrijkste ruimte, gaan ze bovendien ook de eigen aard ervan bepalen; een reden waarom deze kachels dan ook zorgvuldig werden bewerkt en versierd. Vandaag  wordt deze traditie dan ook terug toegeëigend : er wordt een nieuwe resonantie aan toegekend. Vormen, motieven, kleuren kunnen eindeloos gecombineerd worden.

De bouwkundige keramiek en hun reconstitutie confronteren ons van hun kant met specifieke esthetische vereisten (Art Nouveau, Art Deco, Modernisme) waarin de technologische vereisten, die heel gevarieerd zijn, van de tegelbakker strengheid , geduld en vasthoudendheid eist in het zoeken van de samenstelling van de scherven, alsook van de glazuren. Maar deze zoektocht naar het verleden is verrijkend, want ze geeft ons een beter beeld, en voedt dan ook het denkbeeldige van de huidige keramiek.